بادها کاش به گوش‌ات برسانند نیا
ماه و خورشید و فلک دل نگرانند نیا

رد شدم از در یک خانه، تنورش می‌گفت
کاش می‌شد که به آقا برسانند نیا

یادشان رفته دعای تو برای باران...
در پی منع تو از آب روانند نیا

چوبْ کم آمده از بسکه شده چوبه‌ی تیر
کوفیان در طلب تیر و کمانند نیا

دور ماهِ حرم اطفال اگر خندانند
ماه دیگر به سر و سینه زنانند نیا

همه‌ی ترس من این است بنات علوی
بین جمعیت و انظار بمانند نیا

می‌رود پیکر من کوچه به کوچه فردا
از سر بام همه سنگ پرانند نیا

تن آویخته‌ام روی قناره گوید
اهل کوفه همه پیمان شکنانند نیا