مجلد چهارم از مثنوی
اى ضياء الحق حسام الديـن نـوى که گذشت از مـه بـه نـورت مثنوی همت عالی تو ای مرتجا یکشد این را خدا داند کجا گردن این مثنوی را بسته ای یکشی آن سوی که دانسته ای مثنوی پویان کشنده ناپدید ناپدید از جاهلی کش نیست دید مثنوی را چون تو مبداء بوده ای گر فزون گردد توش افزوده ای 5 چون چنین خواهی خدا خواهد چنین ی دهد حق آرزوی متقین كان لله بوده ای در مانضی تاکه کــان اللـه پـیـش آمـد جـزا مثنوی از تو هزاران شکر داشت در دعا و شکر کفها بر فراشت در لب و کفش خدا شکر نودید فضل کرد و لطف فرمود و مزید زانکه شاکر را زیادت و عده است آنچنانکه قرب مُزدِ سجده است 10گفت واسْجُدْ وَاقْتَرَب يزدان ما قرب جـــان شـــد ســـجـده ابــدان مــا گر زیادت می شود زین رو بود نه از برای بوش و های و هو بود با تو ما چون رز به تابستان خوشیم حکم داری هین بگش تا می گشیم خوش بگش این کاروان را تا به حج ای ام امـــيـر صـبر مفتاح الفرج حج زیارت کردن خانه بود حج رَبُّ البيت مردانه بود 15 منخبة كال
